Ons reisverslag 2-8 april 2017

                                                      Lorenz legt een van de kinderen van deze school de kunst van het sjoelen uit.
 
Verslag van de reis van 2 april van de stichting Ukraine - Holland naar Chemerivtsi Zondag 2 april 2017 vond het eerste hulpgoederentransport van dit jaar vanaf de Volger plaats. Twee bussen met aanhangers gingen ongeveer 6 ton goederen naar Pastor Vasil brengen in Chemerivtsi in Oekraïne. De Citroën werd bestuurd door Jan en Jetze, de onlangs aangeschafte Peugeot werd bestuurd door DirkJan van Hoorn en Lorenz Konijn. Beide helemaal nieuw in dit werk. DirkJan is zijn werkzame leven altijd chauffeur geweest. Eerst op de vrachtwagen, later op de touringcar met specialisatie Tsjechië. Lorenz Konijn, de maker van dit verslag, heeft in zijn werk slechts zijdelings wat met verkeer te maken, maar kwam in contact met het mooie werk van de stichting via zijn vrouw Jacqueline die bij het opruimen van de Jozefschool en Baanbreker in De Rijp veel schoolmeubilair door de stichting heeft laten ophalen. We vertrokken in alle vroegte op zondagmorgen vanaf de Volger. Kennismaken dat deden we wel in de cabine met elkaar en met de voertuigen op de grote weg. De eerste dag naar Gorlitz op de grens tussen Duitsland en Polen, ruim 900 kilometer. Jan en Jetze hadden het goed voor elkaar. Een strak tankschema, de weg wisten ze uit het hoofd, ’s avonds gegeten in een restaurantje en het hotelletje dat geboekt was voldeed. Een douche op de kamer. Dat zou nog gaan veranderen zo werd ons verzekerd. Maandag, 3 april gingen we van start om een uur of zeven naar de grens met Oekraïne. Over een keurige (tol)snelweg zouden we een kleine 700 km gaan afleggen. Dat lijkt geen uitdaging, maar we moesten nog wel even de EU uit en Oekraïne in. De verse chauffeurs werden gewaarschuwd dat dat niet zomaar zou gaan en uren in beslag zou gaan nemen. Zeker 4 uur. Omdat het ook de eerste keer was dat deze grens op maandagavond genomen zou gaan worden was het zelfs voor de ouwe rotten niet direct routine. De verrassing was dat het aan de Poolse grens nagenoeg leeg was. We konden zo doorrijden. Nog nooit gebeurd aldus Jan. Alle seinen gingen op groen, dachten we. Echter, om de Oekraïne in te komen moesten de goederen ingeklaard worden bij de douane. Jan had het top voorbereid en liep met ons van het ene naar het andere loket om de vereiste stempels in de juiste volgorde te verzamelen. En toen gebeurde het. Om een uur of acht ’s avonds werd duidelijk dat de computerverbinding met de centrale douanecomputer in Kiev stuk was. Ieder modern bedrijf zou zoiets zien als een probleem dat direct opgelost moet worden. Maar in de overblijfselen van de Sovjetbureaucratie wordt daar toch anders over gedacht. De volgende ochtend werden die problemen opgelost. Maar toen waren we er nog niet. Door de storing was onze aangifte tussen wal en schip geraakt. Wel verzonden, maar niet ontvangen, zoiets. Uiteindelijk konden we toch door. Om half elf op de derde dag reden we Oekraïne binnen. Na een
ongemakkelijke overnachting in de cabines waren we na ruim 16,5 uur vrij om te gaan. Het hotel met sanitair op de gang hadden we daardoor moeten overslaan. Dinsdag, 4 april hadden we dus een valse start. Desalniettemin bleven we bij het plan het bejaardentehuis in Lonky te bezoeken en in de avond aan te komen bij de Kolchoz nabij Chemerivtsi. Pastor Vasil heeft daar een ruimte die af te sluiten is voor de douane in afwachting van fiat uit Kiev. Een procedure die weken, soms maanden, in beslag kan nemen. Na de half doorwaakte nacht hebben we koffie gedaan in het hotel waar we niet waren geweest. Voor de beginners viel de weg mee. De verhalen waren toch veel erger geweest? Die verbazing duurde niet al te lang. Op weg naar Lonky kreeg DirkJan het eerste slechte stuk weg voor zijn kiezen. Kraters van een halve meter doorsnee, dertig cm diep, lagen op lastige afstanden van elkaar verspreid over een weg die door zwaar verkeer op een hoop was gereden. Zo wisselden de kraters af met flinke asfaltbulten en diepe sporen. Een kolfje naar de hand van deze beroepschauffeur. Ook Jan en Jetze reden erlangs alsof er niets aan de hand was. De voertuigen met aanhangers gedroegen zich zeer goed. Over het laden van de voertuigen konden we alleen complimenten geven. Na weer een wissel mocht ik zelf kennismaken met de weg. Een (in)spannende ervaring. Laat in de middag kwamen we aan bij de bejaarden in Lonky. Een flink gebouw met een behoorlijk aantal kamers waar minder bedeelde ouden-van-dagen de rest van hun leven slijten. De een gezonder dan de ander. Het tehuis werd bestierd door bevlogen mensen die zich onder andere richten op het exploiteren van de landerijen om het tehuis heen. Zo kunnen ze inmiddels voor een groot deel voorzien in de behoeften. Eten is er over het algemeen voorradig. Het zijn juist de voorzieningen waaraan het ontbreekt. Een knappe keuken, goede verwarming, etc. Voor ons was het een eerste kennismaking met de Oekraïense gastvrijheid. Binnen de kortste keren stond de tafel vol met eten en moest er natuurlijk geproost worden. Wij deden heel voorzichtig, er moesten nog bijna 100 km gereden worden naar Chemerivtsi. In het donker kwamen we aan. De pastor stond ons op te wachten. De voertuigen achter het hek en op naar het diner bij de pastor thuis. Wederom een zeer gastvrij onthaal. Woensdag, 5 april was de dag van het lossen. Om daar goedkeuring voor te krijgen van de douane moesten we de voertuigen met lading ter controle aanbieden bij hun kantoor in Kamenetz Podolsky. Een mooie oude stad op een uur rijden van Chemerivtsi. Een paar snelle bezoekjes onderweg waren voor ons eyeopeners. De stichting heeft een uitgebreid netwerk in Oekraïne met diverse contacten. Na weer een paar uur bij de douane reden we weer terug naar Chemerivtsi. Een douanebeambte kwam met ons mee om de goederen gecontroleerd te laten lossen en de ruimte waar de goederen zolang worden opgeslagen te verzegelen. Na toestemming van Kiev wordt dat zegel verbroken en de goederen verdeeld onder toezicht van pastor Vasil en zijn mensen.
Donderdag, 6 april zouden we kennis gaan maken met een paar projecten van Caritas Spes Ukraine Holland. We gingen eerst naar een schooltje waar kinderen met een verstandelijke beperking worden opgevangen. We brachten er cadeaus die waren gekocht van geld van een school waar de kinderen door het inzamelen van lege flessen een inzameling hadden gedaan. Hier in Nederland waren daar cadeaus voor gekocht en die werden nu daar afgegeven. We konden ook eten en een sjoelbak aanbieden. We hebben getracht het spel uit te leggen. En we hebben het advies gegeven de bak in te wrijven met boenwas. Of een en ander werd begrepen is niet helemaal duidelijk geworden. Die middag zouden we handbaldoeltjes naar een jongensinternaat brengen. Jan en Jetze met de Citroen, DirkJan en ik zouden met de pastor meerijden. De doelen kunnen natuurlijk ook gebruikt worden voor voetbal. Eenmaal onderweg werd de pastor voor de zoveelste keer gebeld. Ditmaal was het het geluid van een vrouw in tranen dat de auto vulde. De pastor draaide om en schoot te hulp. DirkJan en ik zijn nooit bij het internaat beland. Wij hebben een enerverende dag in Chemerivtsi meegemaakt. De pastor is een druk man. We hebben die middag op nog drie plaatsen staan wachten tot de pastor klaar was met verlenen van hulp. Die avond hebben we gegeten in een dierenkliniek. Deze kliniek is lichtelijk verouderd en ze zouden graag in contact komen met een instantie die ze kan helpen te moderniseren. Het mes sneed aan twee kanten. Er was een vergadering belegd met kopstukken van de lokale overheid. Tijdens dat overleg had Jan gelegenheid aan te geven waar de moeilijkheden liggen en wat er verbeterd zou kunnen worden. Na een hectische rit terug door het donker over het asfalt-mijnenveld konden we rustig gaan slapen boven een feest dat op de verdieping onder ons was georganiseerd. Dit deel van plaatselijke folklore heeft ons enige nachtrust gekost. Vrijdag, 7 april, reden we de eerste etappe van de rit naar huis. Eerst naar de grens, Polen in en slapen in Rybnik. De grens zou een stuk vlotter moeten gaan, was de verwachting. We kwamen tenslotte als Europeaan terug in de EU. Maar de Poolse douane was allerminst hartelijk. Hoewel we met twee voertuigen tegelijk aankwamen werd er slechts een combinatie doorgelaten. Daarna ging de EU daar even op slot. Het was ineens lunchpauze. Jammer, al met al toch weer onnodig een uur verspeeld. Verder ging de rit zonder lading prima. In de avond kwamen we aan in Rybnik. Een hotelletje met twee sterren en sanitair op de kamer. We waren de enige gasten, hoewel we het idee hadden dat er die avond iets van een bruiloft te vieren zou zijn. Er was feestelijk gedekt voor een flink aantal mensen. De laatste dag was zaterdag 8 april. Een rit van een kleine 1200 km. We begonnen het eerste deel op een bijna lege snelweg. Een droom voor elke chauffeur. We kwamen
Duitsland binnen in de buurt van Cotbuss. Op dat moment hadden we een beoogde aankomst op De Volger van een uur of 10 ’s avonds. Echter door files bij Berlijn en Maagdenburg werd het een stuk later. Om halfeen ’s nachts waren de tassen weer uitgepakt en lonkte het eigen bed. Al met al voor mij een prima ervaring en een zeer positieve kennismaking met Caritas Spes Ukraine Holland. Wat een enorm en prachtig land. Ruimte te over, met geduld en gestaag verbeteren moet er daar toch een mooi land voor de Oekraïners van te maken zijn. Maar voor het zover is zijn er nog mogelijkheden zat voor de stichting goed werk te blijven doen. Ik wil Jan en Jetze graag bedanken, en ik wil graag DirkJan bedanken voor de prima sfeer in cabine. Het is vaak toch even afwachten hoe mensen bij elkaar passen. Deze keer ging dat heel goed. Ik ga volgend jaar graag nog een keer mee. Als dat mag. Gegroet, Lorenz Konijn.

Over ons

Onze stichting kan alleen dan functioneren als er voldoende geld beschikbaar is om transporten naar Oekraïne te blijven organiseren. Denk bijvoorbeeld aan benzine, tolgelden, invoerrechten. Soms kopen we bepaalde goederen ter plaatse om ook de lokale ondernemers te ondersteunen.

Laatste Reisverhalen